هالوسيناسيون (1)
گفتم: «تنها راهش همينه.» و آب دهنم رو مثل يك لقمه‌ي بزرگ قورت دادم تا نفهمه كه بغض كردم. ‏مظلومانه به پايين ـ شايد به نوك انگشتاي پاش ـ خيره شده بود. بدون اينكه تغييري در صداش ظاهر بشه ‏گفت: «از اولش هم مي‌دونستم. مي‌دونستم تو هم بالاخره از "ماني ديوونه" خسته مي‌شي و مثل اونا ‏مي‌ذاري مي‌ري... مي‌دونستم...» گفتم: «ماندانا!» محكم گفته بودم، صدام رو كشدار كردم و گفتم: «ماندانا، ‏ماندانا خانوم، ماي ماني(2)!» برعكس هر دفعه نخنديد، سرش رو به سمت شونه‌ي مخالف چرخوند و گريه ‏كرد. گفتم: «ماندانا خانوم... گريه مي‌كني...؟» مريض تخت كناري فرياد كشيد: «ببر اون صداي انكرت رو!» ‏به صورت چروكيده و موهاي خاكستري كم پشتش كه روي صورتش ريخته بود، نگا كردم. گفتم: «خانوم ‏گرامي، احترام خودتون رو حفظ كنيد.» ماني زير لب ـ طوري كه هم من و هم اون پيرزن صداش رو ‏بشنويم ـ گفت: «ولش كن كثافت رو.» گفتم: «ماندانا جان، بد حرف نزن. اون مريضه.» پيرزن ـ اين دفعه با ‏صداي آروم‌تري ـ گفت: «ديوونه» و همان طور كه دراز كشيده بود پشتش رو به ما كرد.‏
از لبه‌ي تخت اومدم پايين. دست‌هام رو گذاشتم روي شونه‌ي ماني: «نگام كن ماندانا خانوم.» سرش ‏رو برگردوند و عكس من رو انداخت توي چشماي سياه و خيسش. ادامه دادم: «تو فكر مي‌كني من از ‏سنگم؟ دوسِت ندارم؟ هان؟» مشتاي كوچكش رو كوبيد به سينه‌ام: «پس چرا مي‌خواي بري؟» پيرزنه داد ‏زد: «خفه شو! خفه شو!» هيچ كدوم محلش نذاشتيم. سعي كردم حسرتم رو با نقابي از آرامش بپوشونم. ‏نرم گفتم: «يادته فيلم اون بچه كوچولوهه رو كه دزديده بودنش برات آورده بودم؟ نشستيم با هم ديديم؟ ‏يادته؟ دزده هي مي گفت: ماي ماني! ماي ماني!» لبخندي كه كم كم روي گريه‌اش مي‌نشست، يك دفعه محو ‏شد و گفت: «بعد اون پير سگ اومد منو گرفت به باد فحش! فكر مي كرد من خودم رفتم بيرون فيلم گرفتم!» ‏مسير كلام همون طور كه دلم مي‌خواست پيش رفته بود. گفتم: «آره، اونوقت چه حالي بهش داديم! نه؟» ‏خنده‌اش باعث شد دو گلوله اشكي كه انگار با هم مسابقه گذاشته بودند از دو طرف لپاي گل انداخته‌ش به ‏پايين بدوند. گفت: «آره، تو زدي تو سرش، منم گيساش رو كشيدم. حقش بود پير سگ. به بابا مامانم فحش ‏داده بود.» گفتم: «اما اگه اون كار رو نمي كردم، الان اينجا نبودي. نه؟ يك چيزي ازت مي‌خوام ماندانا ‏خانوم، از اينجا كه رفتي بيرون، حد اقل تا زماني كه دكتر‌ا روت حساسند، با خاله كاري نداشته باش. بذار ‏هر كاري مي‌خواد بكنه. باشه؟» زير لب فحشي داد كه نشنيدم. لحنم رو ملتمسانه كردم: «باشه؟ به خاطر ‏سيا.» سرش رو به پايين تكون داد. پيشونيش رو بوسيدم و گفتم: «فداي مانداناي باهوشم بشم.» گفت: «به ‏شرط اينكه تو بموني ها!» برگشته بوديم سر خونه‌ي اول!‏
آهي كشيدم و گفتم: «دلم مي‌خواد اما...» دوباره مي‌خواست گريه كنه: «بمون...» صورتش را گرفتم لاي ‏دوتا دستام: «گوش كن ماني...» كه يك دفعه اون هم صورتم رو همون طور گرفت و لبهاش رو چسبوند به ‏لبهام. فقط براي اينكه ناخواسته از تصميمي كه گرفته بودم منصرف نشم، خودم رو از بوسش محروم ‏كردم. گفتم: «گوش بده خانومم، گوش بده.» نااميدانه نگام مي‌كرد. ادامه دادم: «دلم مي‌خواد باهات باشم، تا ‏هميشه، تا آخر عمر. اما دست خودم نيست كه. مگه مامان بابات دست خودشون بود؟ اونا رفتند ـ بي اينكه ‏بخواند ـ منم بايد برم.» دوباره گريه مي‌كردم. نفسش رو مثل سكسكه بالا كشيد: «چرا؟ آخه چرا؟» موهاي ‏سياهش رو كه از زير روسري در اومده بودند نوازش كردم: «خودت چراش رو مي‌دوني. اون دكترا به من ‏مي‌گند هالوسينيشن(1). شنيدي كه؟ تا وقتي هم من باهات باشم، از اينجا ولت نمي‌كنند. من نمي‌خوام تو رو ‏اينجا، با اين ديوونه‌ها ببينم. نمي‌خوام هميشه از اين قرصاي كوفتي بخوري. نمي‌خوام. مي‌فهمي؟»‏
پرستاري در اتاق رو باز كرد و با يك سيني وارد شد. با اينكه اون مطمئناً صدام رو نمي‌شنيد، سرم ‏رو بردم كنار گوش ماني و آروم نجوا كردم: «هيس!» بعد رفتم كنار پرستار. مي‌دونستم وقت قرص ‏مانداناست اما هيچ قرص سبز رنگي تو سيني نبود. اين بار بلند بلند گفتم: «قرصت رو نياورده ماني.» ‏پيرزنه گفت: «هي، آمپول‌زن! مي‌شه يه آمپول هوا به اين دختره بزني از دستش راهت شيم؟» ماني بي توجه ‏به حرف پيرزن، به پرستار گفت: «خانوم، الان بايد يه دونه قرص سبز بخورم.» پرستار با تعجب نگاهي به ‏كارتكس و بعد به ماني انداخت و از اتاق خارج شد. روي تخت نشستم و پاهام رو آويزون كردم. ماني ‏گفت: «بدون تو، اون پير سگ من رو هم مي‌كشه. مثِ پدر ماردم. مي‌دونم.» گفتم: «نه، تو ديگه از پسش بر ‏مياي، بار آخر يادت نيس مگه؟ چه درسي بهش دادي! تازه فعلاً كه قراره هيچ كاري بهش نداشته باشي. ‏نه؟» و چشمك زدم. پرسيد: «يعني ديگه نمي‌بينمت سياوش؟» دستم رو تو جيبم كردم و گل سر رو در ‏آوردم. براي اينكه چشمم تو چشاش نيفته، خودم رو با گل سر و موهاش مشغول نشون دادم و دروغ ‏گفتم: «چرا، چرا. تو قرصات رو مرتب بخور، از اينجا بيا بيرون، با خاله بساز، من هم به موقع ميام و ‏ترتيب خاله رو مي‌دم. اين دفعه جوري مي‌زنم تو سرش كه يك راست بره بهشت زهرا.» هر دو خنديديم. ‏كار زدن گل‌سر به موهاش رو تموم كرده بودم. با دروغي كه بهش گفتم، آروم شده بود. اگه قرصاش رو ‏مرتب مي‌خورد، ديگه من رو نمي‌ديد. اما نمي‌خواستم اينا رو از چشمام بخونه. دستاش رو فشار دادم و ‏گفتم: «خداحافظ ماني خانومي». قيافه‌ي معصومانه‌اش نزديك بود باز هم مرددم كنه: «خدافظ سياوشم.» و ‏تا وقتي كه صداي پاي پرستار اومد، پوسه‌ي آخر رو ادامه داديم.‏
پرستار كه وارد شد از لاي در رفتم بيرون. صداي فرياد پيرزن بلند شده بود كه: «دختره‌ي دزد، گل ‏سرم رو بده. گل سرم...» اما پرستار مي‌گفت: «ساكت باش خانوم. شما كه گل سر نداشتي!» آرام آرام در ‏حالي كه سعي مي‌كردم جادوي چشاي سياه ماندانا رو از ذهنم پاك كنم، تا جلوي در بخش رسيدم. اين بار ‏ديگه منتظر نشدم دكتري رد بشه تا باهاش برم بيرون، خودم رو مانند آبي كه از لاي انگشتان بريزه، از ‏بين ميله‌ها رد كردم و مثل يك خيال دود شدم.‏

ارديبهشت 1382 / بخش روانپزشكي بيمارستان طالقاني
---------------------------
‏(1) ‏Hallucination‏ يك اصطلاح روان‌پزشكي است كه در فارسي «توهم» گفته مي‌شود.‏
‏(2) ‏My money

Sunday, May 18, 2003

اصول كاري (داستان كوتاه كوتاه)

هيچگاه اين نكته‌ي مهم را فراموش نكرده بود و عقب كشيدن ناشيانه‌ي دستش نيز باعث شد زن سريعاً متوجه حلقه شود: «تو زن داري؟»
- من.... حقيقتش... بله، دارم.
- من نيستم!
و دكمه هايي از مانتويش را كه باز كرده بود، بست.
- براي شماها چه فرقي مي‌كنه؟
- خفه شو! براي من فرق مي كنه.
و روسريش را در هوا تكاند. مرد دست در جيبش كرد: «اما دوست دارم اين پول رو بگيري.»
- من از مرداي كثيفي كه به زنشون خيانت مي كنند هيچي نمي‌گيرم.
كيفش را برداشت و از در بيرون رفت.
مرد سري تكان داد و سيمي را كه براي خفه كردن زن در مشت داشت، كنار انداخت.
***
چند ماه بعد زماني كه بسياري از افراد در دادگاه، عليه قاتل زنان روسپي شهادت مي دادند، زن به همسر قاتل دلداري مي‌داد.

Thursday, May 08, 2003